Söngün Yeri

... Daha evden çıkmasına çok vardı. Yine de erkenden aynanın karsısına geçti ve boyanmaya başladı. Pudra, allık, gözlere siyah kalem, koyu bordo bir ruj... Saçlarını da açıp iyice kabarttı. Aynayla arasında sanki binlerce insan varmış gibi etrafını süzdü. Olduğu yerde kıpırdamadan bir süre durup, ardından sağ eliyle hafifçe kimsenin duyamayacağı alkışları susturur gibi yaptı. Ayağa kalktı. Üzerindeki sahibinden daha yorgun olan ev kıyafetlerini çıkardı. Gardroptan altın rengi bir pantalonla kırmızı bir bluz aldı. Şeffaf bluzun içine de siyah bir sütyen giydi. Kendini aynada seyrettikten sonra balkonda bıraktığı rakı bardağını almaya çıktı. Karsıdaki otelin terasından birkaç erkeğin alkol kokulu sesi geldi. Suzan kendi kendiyle, adamların annelerine yönelik iyi niyetlerini paylaştıktan sonra içeri girdi. Elinde rakıyla şarkı söylemeye başladı.

“Seni ben! Ellerin olsuuun, uuuuuuuun...”

Yatak odasına girdi. Kollarını iki yana açtı. Kendini yatagın üzerine sırtüstü bırakıverdi. Rakı bardağı odanın bir kösesine savruldu. Suzan şarkının nakaratını yarıda kesip tekrar tekrar başlıyordu. Hayatındaki her güzel şeyin de böyle başlayıp yarısından tekrar tekrar basa sarmasını düşlemişti hep. Hiç olmadı. Ona ait olan her şey, tek kullanımlıktı…

Ezgi Ulusoy
SÖNGÜN YERi

http://odaksevgi.biz/index.php?option=

com_content&task=view&id=1687&Itemid=34

http://ezgi.ulusoy.ezgi.googlepages.com/songunyeri.pdf