Rakı, Fenerbahçe, şarap Galatasaray..

Kumkapı şıngır, mıngır..
Dinledim ekranlarda; Kumkapı meyhanecilerinin şekvalarını: "Evet, rakı pek içilmiyor artık.. Şaraba döndü gelenler.." deyişlerini..
Olur mu hiç? Rakı içmek törendir.. Bir şenlikli muhabbettir.. Bir ritüeldir..
Rakı, Fenerbahçe, şarap Galatasaray.. Ondan ona dönüş olur mu hiç?...

Rakı ki ben onu boşadım, o beni boşladı ve de öyle zamanların birinde ayaklarım mı çekti ne, gittim Kumkapı'da dolandım.. Neden onunla aşna fişne olduğum daha nice yerlerde değil de Kumkapı'da? Yolumun üstündeydi de belki ondan.. Belkim oranın meyhanecilerini aradım.. Kör Agop'ları, Çamur Şevket'leri, Yorgo'ları, Nihat'ları.. Ama onlar artık yoktular..
Dolandım oralarda, eskilerden bir ses, bir nefes arayaraktan.. Ramazan'dan yeni çıkmıştık, kar piçi bir yağmur yağıyordu.. Islandım.. Şıngır, mıngırdı orası.. Rakının hükümranlığı üstündeydi.. Çingen kemancılar ve vahim tehlike bir anason kokusu.. İçimi bozmadım.. Şeytana uymadım.. Allah'ın bildiğini kuldan niye saklayayım? Gönüldür bu, arzu eyler ve dahi canım çekmedi değil.. Düşündüm ki, gireyim bir köşeye yanlayayım.. Hafiften gideyim; bir büyüğü yarılayayım.. Şansıma, kaderime sövüp sayayım.. Bir güleyim, bir ağlayayım..
Boşladım.. Kimseye değil, kendime verdiğim sözüm vardı.. Rakı şişesinde bir yeni baştan balık olmaktan, son sürat fayrapladım.. Anason koklamakla yetindim.. Çünküm o da, adam olana çok bile..
Dilimin ucunda Orhan Veli mısraları, oradan papikledim:
"Bu zıkkımın yanında
Arnavut ciğeri ister, bir
Çiroz salatası ister ki, iki
Cacık ister, üç"

HALİT ÇAPIN